🌳 Afscheid van een generatie in beweging

2025 is pas vier maanden oud, maar voelt als een jaar waarin we langzaam maar zeker afscheid nemen van een generatie.

Ik zie het overal om me heen. Drie collega’s verloren dit jaar een ouder. De vader van mijn tante, en een vriend, zijn er ineens ook niet meer.

En daar blijft het niet bij. Gisteren kwam het nieuws over het overlijden van Jonnie Boer (60). Een man die voor mij persoonlijk altijd hét toonbeeld is geweest van kwalitatieve hospitality in Nederland. Zijn toewijding, creativiteit en oog voor detail waren ongeëvenaard.

Zijn overlijden raakt me. Niet zozeer om wie hij was, ik kende hem niet in persoon, maar om het wegvallen van een ijzersterk horeca-duo, dat hij samen met zijn vrouw vormde.

Het brengt me terug bij mijn ouders, die eveneens zo’n duo vormden. Altijd samen, mijn vader in de keuken, mijn moeder de gastvrouw. In 2002 verkeerde mijn vader, broer en ik dus in een soortgelijke situatie. Mijn moeder overleed plots, mijn vader verloor zijn maatje, levens- en zakenpartner.

Het zet me aan het denken en raakt me. Bekenden en onbekenden laten momenteel het leven, en wat me opvalt is dat juist de generatie die nog volop aanwezig leek (de zestigers, mensen met eindelijk tijd voor rust en ontspanning) nu ineens weg lijken te vallen.

Neem Dieuwertje Blok (67), jarenlang de geruststellende huiskamermoeder van het Sinterklaasjournaal. Of Loretta Schrijver (68), de “tante” die met haar ontwapenende stijl ongemak en humor tegelijk kon brengen. En nu dus de “koning” van de Nederlandse keuken.

Het is alsof de generatie waar we tegenop keken en die ons inspireerde, langzaam verdwijnt. Niet allemaal tegelijk, maar zachtjes als bladeren die in de herfst één voor één loslaten.

En nu, met Koningsdag op komst, voel ik de afwezigheid van mijn moeder, (die op koningsdag jarig was) altijd net iets meer. Het overlijdensbericht van Jonnie raakt een diepere laag, die me doet beseffen dat we allemaal kwetsbaar zijn. Mensen om wie ik geef zijn ernstig ziek, en het leven voelt weer even als een zijden draadje. Flinterdun en onvoorspelbaar.

Toch is er ook iets moois aan deze tijd. De verliezen zetten ons aan om te delen. Herinneringen, wijsheden, recepten en vooral veel fijne momenten staan op mijn tijdlijn.

Zo denk ik vandaag aan de keren dat ik van Jonnie zijn kookkunsten heb mogen genieten, denk ik aan het Sinterklaasjournaal van Dieuwertje en aan mijn moeder, voor wie ik dit weekend traditiegetrouw de vlag uit zal hangen. Ze zijn er niet meer, maar toch levendig voelbaar.

En misschien is dat wel de pijnlijke les in sterfelijkheid én in liefde. Dat we niet alleen rouwen om wie we verliezen, maar ook dankbaar zijn dat we met hen mochten leven, lachen en leren.

En dus schrijf ik dit. Niet om af te sluiten, maar om vast te houden.

Opdat alle herinneringen maar bewaard en gedeeld mogen blijven 🫶 !