Miranda verloor haar man Erwin (42) aan de gevolgen van kanker, ook na zijn overlijden blijkt de kanker van grotere invloed op het gezin

´We hadden het goed voor elkaar, Erwin en ik. Hadden ons leven helemaal op de rit. En toen gebeurde datgene, waar we nooit van ons leven rekening mee hadden gehouden. Erwin kreeg een agressieve vorm van kanker en overleed. Hij was pas 42 jaar. Alles waar we in geloofden, het leven samen dat we voor ons zagen, was in één klap weg.

Het begin van het einde

Het begon in december 2007. We waren aan het klussen op zolder en Erwin ging even naar de bouwmarkt. Tijdens het aantrekken van zijn schoenen prikte er een schroevendraaier in zijn heup. Hij was vergeten dat hij die nog in zijn zak had. Erwin gooide er een paar stevige krachttermen uit, maar dat was het dan ook. Hij had er verder niet echt last van en we hebben er dan ook geen aandacht meer aan besteed.

Een paar weken later kreeg Erwin ineens last van zijn rug, ter hoogte van zijn bekken. Het was opgezet en deed ook pijn. In de loop van de weken ontstond er een bobbel die steeds groter en pijnlijker werd. De huisarts wist niet zo goed wat hij ervan moest denken. De klachten van Erwin wezen op een hernia, alleen de bobbel paste niet in het plaatje.

Het is goed mis

Omdat Erwin steeds meer achteruit ging werd half april besloten een MRI scan te doen. Daaruit bleek dat er iets bij zijn heup zat wat er niet hoorde. Hij werd meteen opgenomen in het ziekenhuis in Hoofddorp en kwam na een week in het UMC in Utrecht terecht. Daar werd al snel duidelijk dat Erwin kanker had en niet meer beter zou worden, omdat de kanker ook al was uitgezaaid. Een enorme klap voor ons en onze kinderen, die toen pas 6 en 9 jaar oud waren.

Hoewel het er helemaal niet goed uitzag, werd toch besloten om Erwin te gaan behandelen met chemo, om op die manier te proberen zijn leven nog een beetje dragelijk te maken. Erwin ging daarvoor naar het LUMC in Leiden, dat was dichter bij huis en bekend terrein. Na de eerste behandeling mocht hij naar huis en was ons gezin weer compleet.

Op 9 juli, onze 15e trouwdag, hadden we weer een afspraak in het ziekenhuis en kregen we te horen dat de chemo helemaal niets had gedaan. De tumor was zelfs weer gegroeid en de uitzaaiingen ook. Klap nummer zoveel. Ik vroeg aan de arts of ze een prognose voor Erwin kon afgeven. Ze zei dat ze dat niet kon, maar dat we het nu niet meer over jaren hadden. Thuis had ik een gesprek met mijn moeder en die zei eerlijk hardop, wat ik in stilte ook al dacht, maar niet wilde zeggen. Het zou niet lang meer duren voor Erwin zou overlijden.

De laatste weken

Na onze trouwdag ging Erwin heel hard achteruit. Hij was regelmatig in de war door alle medicijnen en raakte uiteindelijk in een delier. In overleg met onze huisarts werd hij opgenomen in het ziekenhuis, zodat we allemaal tot rust konden komen en zijn pijnmedicatie opnieuw kon worden afgesteld. Doordat het zo slecht ging met Erwin werd de behandeling met een ander soort chemo afgeblazen. Erwin was nu echt uitbehandeld en het was nu vooral zaak het zo comfortabel mogelijk voor hem te maken.

Een week voor zijn overlijden werd Erwin thuisgebracht. Dat was nog een hele happening. Ik had onze slaapkamer ingericht als tijdelijke woonkamer, omdat dat rustiger was voor Erwin. Ik had er alleen niet bij stilgestaan dat hij niet via de trap naar boven zou kunnen worden gebracht. Dus was de brandweer ingeschakeld om hem via het badkamerraam naar binnen te takelen. Ik vond het verschrikkelijk, want er stonden heel veel buren te kijken. Gelukkig kon Erwin er zelf wel om lachen.

Onze laatste week als gezin was heel fijn. We hebben ons leven samen heel mooi afgerond en Erwin heeft persoonlijk afscheid genomen van de mensen die belangrijk voor hem waren. Op 1 augustus 2008 is Erwin door euthanasie overleden.

Dat was nog niet alles

Het overlijden van Erwin was helaas niet het enige verlies wat we moesten verwerken. Tijdens het ziekbed van Erwin werd duidelijk dat mijn vader ook ernstig ziek was en niet meer beter zou worden. Hij is precies een week na Erwin ook overleden. Het was een rare gewaarwording om tegelijk met mijn moeder weduwe te worden, maar we hadden ook heel veel steun aan elkaar. En die hadden we beiden hard nodig.

Helaas ging het met mijn moeder ook niet goed. Zij was in januari 2008 voor de tweede keer geopereerd aan borstkanker. In eerste instantie leek het daarna heel goed te gaan, maar in de loop van 2009 ging haar conditie snel achteruit. Ze had het regelmatig erg benauwd en de onrustige plekjes op haar longen bleken uitzaaiingen te zijn. Mijn moeder is eind februari 2010 overleden.

De laatste klap kwam weer 2 jaar later. Toen is mijn zusje verongelukt in Amerika.

Rouwcoach

Het was heel moeilijk voor mij en de kinderen om met al deze verliezen om te leren gaan, maar het is gelukt. We hebben onze eigen manier gevonden om weer van het leven te genieten en niet voor altijd verdrietig te blijven. Erwin, mijn ouders en zusje hebben een plek in ons leven gekregen en horen er nog steeds gewoon bij.

Rouwen is heel hard werken. Het kan ook heel eenzaam voelen, omdat voor de mensen om je heen het leven gewoon doorgaat, terwijl voor jou de wereld stilstaat. Door mijn eigen ervaringen met rouw en verlies en hoe ik daarmee om ben gegaan, had ik al jaren de wens om mensen te begeleiden die door een rouwproces heen gaan.

Op 1 augustus 2022 ben ik mijn rouwcoaching praktijk gestart, precies 14 jaar na het overlijden van Erwin. Hij zou trots op me zijn.