De afgelopen weken zag ik een golf van succesverhalen voorbij komen op mijn sociale media feeds. Er waren foto’s van breed glimlachende studenten die trots hun diploma’s omhoog hielden, berichten over pas gestarte ondernemingen en mensen die enthousiast hun nieuwe banen aankondigden. Kortom het blijkt een tijd van vreugde en nieuwe mijlpalen te zijn. Heel fijn en mooi natuurlijk, maar een tijd vol vreugde kan ook worden overschaduwd door gemis.

Een moment van reflectie

Terwijl ik door de online stroom van triomf en blijdschap navigeerde, kon ik niet anders dan even stilstaan en nadenken over mijn eigen levensreis. Terugkijkend op mijn eigen mijlpalen, realiseerde ik me dat ze allemaal één ding gemeen hadden – de afwezigheid van mijn overleden dierbare opa’s, oma en in het bijzonder,  moeder. Mensen die ik liefheb en extra mis op de momenten dat ik iets te vieren heb. Iets dat niet alleen voor mij, maar voor velen van ons zal gelden.

Mijlpalen Overschaduwd

Mijn examenjaar op de middelbare school was het jaar dat ik mijn moeder verloor. De herinnering aan die tijd is nog steeds haarscherp. Ik herinner me dat het gevoel van verlies zich mengde met de prestatiedrang voor de examens en herinner me vooral de opluchting en trots bij het bericht van slagen. Maar die vreugde voelde ook zwaar en beladen omdat de persoon waarmee ik het succes het liefst wilde delen, er niet was om het te delen…mijn moeder. Wij mensen delen graag onze bijzondere momenten met hen die we lief hebben. We willen hun erkenning, trots en liefde voelen. Hun knuffel, kus of schouderklopje. En als dat dan niet kan, dan is dat pijnlijk confronterend en wordt het gevoel van euforie overschaduwd door een donkere wolk van gemis en verdriet. We blijven in de zon stappen, maar die schaduw….die reist helaas altijd met ons mee.

Verdriet vermengd met vreugde

Elke mijlpaal daarna was (en is nog steeds) een mix van vreugde en verdriet. Toen ik mijn diploma haalde, toen ik verhuisde naar mijn eigen plek en toen ik startte met het rouwplatform Condole. Maar ook de kleine dingen zoals nu met Condole in de vorm van een nieuwe functionaliteit om rouwenden nog beter te kunnen helpen, een lief bericht van een rouwende gebruiker die zich gehoord en getroost voelt door de rouwapp en mijn deelname als spreker op 23 juni jl. voor het eerste Nederlandse congres voor weduwen en weduwnaars op International Widow Day. Het zijn stuk voor stuk kleine geluksmomentjes, mini mijlpalen, maar ook keer op keer een herinnering aan de afwezigheid van mijn moeder.

Een stille aanwezigheid

Toch zit er in elk van die momenten, in elk van die prestaties, ook een stille aanwezigheid van hen die ik mis. Zo draag ik de sieraden van mijn moeder en de armband die ik van mijn opa en oma heb gekregen, op de momenten die voor mij belangrijk zijn. De momenten die spannend zijn en waarbij ik het gevoel wil hebben dat ze me steunen. En het komt dikwijls voor dat ik op de terugweg in de auto een lied draai die mij doet denken aan mijn moeder, mijn opa of oma. Want door hard mee te zingen op bijvoorbeeld Bamboleo van de Gipsy Kings, zie ik hun glimlach, vrolijkheid en plezier weer even voor me en voelt het alsof we toch nog even samen hebben “gefeest”. Het is op die momenten dat ik het gevoel heb, mijn succes toch nog met ze gedeeld te kunnen hebben.

Het verlies verweven in de vreugde

Er is geen handleiding voor hoe je moet rouwen of hoe je moet omgaan met het verlies van een dierbare. Iedereen ervaart het op zijn eigen manier. Voor mij was het een kwestie van mijn verlies verweven met de vreugde van mijn prestaties. Om te accepteren dat mijn moeder er fysiek niet meer is, maar ik haar in rituelen als de sieraden en muziek toch kan blijven betrekken bij mijn mijlpalen. En elke keer dat ik een nieuwe mijlpaal bereik met Condole, neem ik haar, mijn opa en oma mee in mijn mijlpaal. Want zonder hun verlies had ik nooit goed geweten hoe het voelt om iemand te moeten missen. Dus ook mede dankzij hen, kan ik jou nu helpen in jouw rouw. En op deze manier blijven mijn moeder, oma en opa’s deel uitmaken van mijn reis, altijd met mij, ongeacht de mijlpalen die ik bereik.”

Een gedeelde triomf

Voor iedereen die een dierbare heeft verloren en die nu een mijlpaal heeft bereikt wil ik dit zeggen: je bent niet alleen. Jouw overwinning, jouw succes, het is ook hun triomf. Ze zijn misschien niet fysiek aanwezig, maar hun liefde, hun invloed, blijft bij je, voor altijd! En elke stap die je zet, elke overwinning die je behaalt, is een eerbetoon aan hen die je mist. Het is een manier om hun leven en hun liefde te eren. En jezelf te troosten op de momenten dat je ze mist. Je moet soms alleen even onder die wolk van schaduw vandaan zien te komen, maar die zon, die zal ook echt voor jou weer gaan schijnen bij de mooie momenten in je leven. Geniet van je huidige triomf, vier het en proost op jezelf en hen die je nu moet missen!