Als mens zijn we geneigd om alles te vergelijken en te meten. Het is hoe we de wereld om ons heen begrijpen. Het helpt ons om keuzes te maken, te oordelen, en onze plek in de wereld te vinden. Maar soms is onze drang of automatisme om te vergelijken onnodig of zelfs schadelijk Eén van die momenten is wanneer we onze rouw en verlies met die van anderen gaan vergelijken, want verlies kun je niet meten.

Mijn verdriet is niet jouw verdriet

Ik heb het zelf ervaren. De momenten waarop mensen, in een poging troost of begrip te bieden, hun eigen verlies met dat van mij vergeleken. Maar weet je, de pijn van het verlies is niet te meten. Mijn verdriet kan nooit jouw verdriet zijn, net zoals jouw verdriet nooit het mijne kan zijn. Onze rouw is net zo uniek als de relaties die we met onze dierbaren hebben gedeeld. Want ook al hebben mijn broer en ik dezelfde moeder, we hebben beide heel andere herinneringen aan haar. We dragen hetzelfde gemis om dezelfde persoon maar de band, relatie en herinneringen zijn anders. Tuurlijk missen wij dezelfde zorgzaamheid, liefde en aandacht. Maar mijn broer en ik hebben het rouwproces destijds heel anders ervaren en om verschillende redenen een andere herinnering aan haar behouden.


Rouw kun je niet meten

Het is mijn inziens onnatuurlijk om rouw te meten. Rouw is toch geen competitie? Rouw is een individueel proces. Het is de pijn van het verlies, de leegte die achterblijft, en de liefde die we nog steeds voelen voor degene die we missen. Het heeft geen meeteenheid, geen schaal om het te wegen. Het enige wat telt is hoe rouw ons persoonlijk raakt, hoe het ons verandert, en hoe we ons aanpassen aan het leven zonder de personen die er niet meer zijn.

 

Rouw is een dolhof

Rouwen is geen lineair proces, het is geen pad dat we volgen eerder een doolhof van emoties, van dagen waarop we ons sterk voelen maar ook dagen waarop de pijn ons overmant. Direct na het overlijden, maar ook jaren na dato. Eigenlijk blijft rouw ons gehele leven achtervolgen in het doolhof.  Ik zie het als een pad met velen wendingen en obstakels. Een uniek pad wat iedereen die een dierbare moet missen in zijn of haar eigen tempo bewandeld. In het licht en de duisternis.

 

Wees vriendelijk

Dus als je iemand ontmoet die rouwt, wees dan gewoon vriendelijk. Probeer jouw verlies en verdriet niet met dat van hem of haar te vergelijken, maar probeer te begrijpen wat hij of zij doorstaat. Bied een luisterend oor en een troostende schouder. Probeer niet het verdriet van die persoon te meten of te wegen, maar erken het zoals het is. Uniek, pijnlijk en echt.

 

Erken het verdriet

Ik realiseer me dat het soms moeilijk kan zijn om het juiste te zeggen of te doen als je geconfronteerd wordt met iemand die rouwt. Maar weet je wat altijd werkt? Empathie, vriendelijkheid en het er gewoon zijn voor die persoon. Jouw aanwezigheid, jouw luisterend oor kan al zoveel meer betekenen dan elke vergelijking of goedbedoelde opmerking.

Uiteindelijk is de boodschap simpel. Rouw is persoonlijk. Het is niet te meten en ook zeker niet te vergelijken. En dat is oké. Elk verdriet, elke traan heeft zijn eigen betekenis, zijn eigen gewicht. En dat verdient respect, erkenning en liefde. Laten we stoppen met het meten van ons verdriet en in plaats daarvan beginnen met het meten van de liefde en steun die we elkaar kunnen bieden in tijden van verlies. Want dat is het enige dat echt telt.

 

Yvette