José van Breugel (43) verloor beide ouders op jonge leeftijd aan hartstilstanden. Deze tragische verliezen raakten haar diep en brengen een angstige schaduw mee: zou ze hetzelfde lot delen? Deze angst zette haar, letterlijk en figuurlijk, met blote voeten op de grond. Gedreven door wilskracht begon ze aan een innerlijke reis van transformatie, waarbij ze dagelijks een verbinding voelt met haar overleden ouders.

Van opstandige tiener naar bewonderde dochter

José’s relatie met haar ouders was uniek en veranderde in de loop van de tijd. “Als tiener daagde ik vaak mijn moeder uit,” herinnert José zich. “Dit leidde tot nogal wat spanningen tussen ons.” Pas toen ze op haar 18e het ouderlijk huis verliet, zag ze de dingen in een ander licht. “Toen besefte ik pas wat mijn moeder allemaal voor me deed. Het veranderde mijn perspectief.” Over haar vader zegt José: “Hij was de stille kracht binnen ons gezin. Hoewel hij vaak afwezig was door zijn werk, wist ik dat zijn disciplinaire houding altijd uit liefde kwam. Rebelse streken? Bij hem zou dat nooit hebben gewerkt.” Lacht ze.

De combinatie van hun lessen werd de basis voor José’s opvoeding. “Ze hadden hun verschillen, maar één ding waar ze het altijd over eens waren: ervaring is de beste leermeester. Ze lieten me mijn gang gaan, maar stonden altijd klaar als ik ze nodig had. Dat onvoorwaardelijke vertrouwen… het heeft mijn jeugd diepgaand beïnvloed.”

Dubbel verlies

Het leven kan soms onverwachte wendingen nemen die ons fundament doen schudden. Voor José betekende dit het doormaken van twee hartverscheurende verliezen in minder dan een decennium. Ze verloor beide ouders aan hartstilstanden, een tragedie die haar diep raakte en vormde.

Over de nacht van het verlies van haar moeder in 2009 zegt José: “Ik werd midden in de nacht door mijn broer gebeld. Het enige wat mijn broer me kon vertellen was dat het niet goed ging met mijn moeder.” Hoewel haar moeder gezondheidskwesties had, kwam de werkelijkheid van het verlies rauw op haar dak. “Ik dacht dat het wel goed zou komen en kon en wilde me niet voorstellen hoe een leven zonder haar zou zijn.” Helaas kwam het niet goed en overleed haar moeder aan de gevolgen van haar hartstilstand. Na het verlies van haar moeder, bleef haar vader alleen achter en hebben José en haar broer hem veel geholpen. “We waren regelmatig bij hem thuis, juist omdat we ons, door de dood van mijn moeder, beseften dat het zomaar over kon zijn.” De band tussen José en haar vader werd alsmaar sterker.

De schrik is dan ook groot als haar broer haar in de avond van 10 maart 2017 opbelt en vertelt dat haar vader op dat moment wordt gereanimeerd. “Die avond, toen mijn broer belde dat mijn vader gereanimeerd werd, bevond ik me weer in de nachtmerrie van toen mijn moeder overleed.”, herinnert ze zich met een brok in haar keel. José wist wat het kon betekenen als iemand gereanimeerd werd en voelde de paniek. José en haar partner sprongen meteen in de auto. Aangekomen bij het huis van haar broer zag ze twee ambulances staan. “Toen ik de ambulances zag, stortte mijn wereld (voor de tweede keer) in. Ik schreeuwde letterlijk de buurt bij elkaar en ik denk dat mijn oerkreten in het gehele dorp te horen waren.” José probeert bij haar vader te komen maar hulpverleners hielden haar tegen. “Dit was verschrikkelijk voor mij, ik wilde naar hem toe’’

De dood van haar vader zet haar wereld op zijn kop. De band die ze na het verlies van haar moeder met haar vader had opgebouwd, maakte zijn overlijden verschrikkelijk zwaar. Ze beschrijft de ervaring als: “Het plotselinge verlies van mijn vader voelde veel intenser… Het besef dat je op je 38e wees bent… leek wel de slechtste film ooit.”

Dagelijkse herinneringen

Het ouderlijk huis, waar ze nu met haar partner woont, is een constante herinnering aan haar ouders. “Ik mis de gezellige momenten samen,” zegt ze, Ze mist de herinneringen ophalend aan de donderdagavond kaartspelletjes en de spontane zondagse bezoeken. “Ik mis ook de BBQ’s die we samen hadden en de verjaardagen met heel de familie, omdat mijn ouders in dezelfde week jarig waren. En hun grappen, grollen en zorgzaamheid.” Het zijn eigenlijk vooral de kleine dagelijkse dingen die ze mist en omschrijft.

Ze geniet ervan om in het huis van haar ouders te wonen, maar erkent ook de keerzijde van de woning. “Soms ervaar ik een intense vorm van gemis. Zeker als we iets aan het huis aanpassen.”, vertelt ze. Hoewel veranderingen in het huis soms pijnlijk zijn vindt José er ook troost. “We hebben het huis, in onze jeugd, met het hele gezin opgebouwd en elke keer als we er iets aan veranderen voelt het in eerste instantie of er weer een stukje van hen weggevaagd wordt. Ik weet dat het natuurlijk niet altijd zo kan blijven als het was, dus troost ik mezelf met de gedachte dat mijn ouders trots op ons zouden zijn als ze dit allemaal konden zien.’’ Ze doet haar best om het huis in ere te houden, om de herinneringen levendig te houden en om toch nog een soort van ‘thuis’ te ervaren.  En wanneer het verdriet haar overvalt; “laat ik het toe en praat ik erover. Samen herinneringen ophalen helpt mij dan altijd goed.”

In het leven verweven

Het verwerken van het verlies van haar ouders heeft voor José een diepgaande betekenis gekregen in haar leven. Ze erkent het gemis als een integraal onderdeel van haar dagelijkse bestaan. “Het gemis van mijn ouders is inmiddels in mijn leven verweven,” deelt ze met een kalme vastberadenheid. Wat haar vooral helpt om vooruit te gaan, is het geloof dat deze verlies-ervaringen een reden hebben gehad. “De dood van mijn beide ouders heeft ervoor gezorgd dat ik nu vrouwen mag helpen na het overlijden van een ouder.” Ze vervolgt, “Ik help ze met het ontwikkelen van een positieve mindset en het terugvinden van zichzelf, zodat zij weer vol zelfvertrouwen door het leven kunnen. Ik stimuleer ze om alles uit het leven te halen en het leven te leiden zoals zij willen op hun voorwaarden, omdat het zomaar over kan zijn.” Wonen in het huis van haar ouders speelt een cruciale rol in het behoud van hun aanwezigheid in haar leven. Ze deelt liefdevolle herinneringen met haar partner en ervaart een gevoel van thuiskomen na een dag weg. “Dan ben ik weer bij mijn ouders, zo voelt dat voor mij,” zegt ze met een glimlach. Het huis fungeert als een levendig eerbetoon aan haar ouders. De zolder, gevuld met dozen vol spullen en herinneringen, is een heiligdom van troost en nostalgie. Ze benadrukt, “Sommige dozen zijn nog niet open geweest maar het feit dat ik weet dat het kan, geeft me rust.”

Opgejaagd door angst

De dood van haar ouders veroorzaakte veel angst voor José, vooral met betrekking tot haar eigen gezondheid. “Ik was ontzettend bang om zelf ook letterlijk dood neer te vallen. Het is mijn beide ouders overkomen dus waarom zou het mij bespaard blijven, dacht ik. Ik wilde af van dat gevoel, dus ging ik naar de huisarts.” Deelt José met ons. Na een reeks onderzoeken in verband met hart- en vaatziekten werd het duidelijk dat het belangrijkste risico haar gewicht was. Ze moest minstens vijftien kilo afvallen om uit de risicogroep te blijven, wat haar een enorme motivatie gaf. Ze verdiepte zich in koolhydraten, koolhydraatarm eten en voedingswaarden en binnen een half jaar was ze niet vijftien maar zelfs zestien kilo lichter. “Het veranderen van mijn levensstijl was geen keuze, het was een noodzaak,” deelt José openhartig.

Maar het veranderen van haar levensstijl was niet alleen fysiek uitdagend. Het bracht ook mentale veranderingen met zich mee. “Het was een keerpunt dat me leerde dat innerlijke rust en positieve energie de sleutels zijn tot een gezonder en gelukkiger leven.´´ Na een periode van constante stress, slaapproblemen en lichamelijke klachten besloot José zich minder druk te maken over zaken waar ze geen controle over had. Ze liet de zorgen uit het verleden en speculaties over de toekomst los en richtte haar energie op wat echt belangrijk voor haar was. Dit nieuwe perspectief bracht positieve veranderingen in haar gezondheid, humeur en levensvisie. Ze ontwikkelde haar eigen motto: “Waar je energie in steekt, groeit,” en paste dit toe in haar leven. “Pas nadat de meeste zaken rondom het overlijden van mijn vader waren afgehandeld, kreeg ik de ruimte om echt naar binnen te kijken. Ik stelde mezelf vragen als: “Waar sta ik in het leven? Wat wil ik bereiken? Hoe kan ik dat realiseren en wat moet ik daarvoor doen?” Na diepgaande gesprekken met mezelf, mijn partner en een zeer goede vriendin en collega, besloot ik in december 2017 dat het tijd was voor een totale verandering.

Op blote voeten

José’s reis naar verandering begon met een persoonlijke zoektocht naar verlichting van haar lage rugpijn. Wat begon als een eenvoudige oplossing, schoenen uitdoen en op blote voeten lopen, groeide uit tot een veel grotere ontdekking. Haar interesse in wandelen leidde haar naar een opleiding tot wandelcoach. Na verloop van tijd voelde José dat ze iets wilde betekenen voor mensen in rouw en besloot ze haar reis voort te zetten door een opleiding tot rouwcoach te volgen.

Tegenwoordig is José een wandelcoach met een specialisatie in het begeleiden van vrouwen die een ouder hebben verloren. Ze doet dit letterlijk met blote voeten stevig op de grond. Haar beslissing om exclusief vrouwen te coachen, en geen mannen, komt voort uit veiligheidsoverwegingen en haar observatie dat mannen vaak op haar social media-berichten reageerden om redenen die weinig te maken hadden met rouw- en verliescoaching, maar eerder gerelateerd waren aan haar levensstijl met blote voeten. Haar levensstijl, met het symbolische element van blote voeten, heeft niet alleen haar eigen leven getransformeerd, maar ook dat van de vrouwen die ze coacht. José blijft zichzelf en anderen inspireren door met beide voeten stevig op de grond te staan, zowel in letterlijke als figuurlijke zin.

We vroegen José wat ze tegen jou wil zeggen als jij nu midden in je rouwproces verkeert en je overweldigd voelt. Dit is wat ze zei;

“Praat over je gevoelens en laat emoties vrij stromen. Dit geeft ruimte voor nieuwe inzichten en helpt bij de verwerking van je verlies. Focus op wat jij persoonlijk nodig hebt en communiceer dit met je omgeving. Stel jezelf regelmatig de vraag: “Draagt dit bij aan mijn rouwproces?” Als het antwoord nee is, overweeg dan om ermee te stoppen. Neem de tijd die je nodig hebt en wees eerlijk tegenover jezelf. Plaats jezelf op de eerste plaats, want jouw leven gaat door. Je hoeft dit niet alleen te doen. Als rouw- en verliescoach ben ik er om jou te begeleiden. Samen kunnen we jouw persoonlijke rouwreis verkennen en antwoorden vinden.”

Het leven van José is dan misschien wel gekenmerkt door diepgaand verlies; het overlijden van beide ouders aan hartstilstanden schudde haar wakker. Gedreven door wilskracht en de herinneringen aan haar ouders staat ze nu met blote voeten op de grond om jou te helpen bij jouw verlies.

Meer weten over José? Volg haar dan hier