Soms zorgt het leven voor stilte. Momenten waarop je je adem inhoudt, geen geluid durft te maken of momenten waarop je even tot jezelf moet komen. Afgelopen maand gold dat voor mij. Mijn vader werd ziek, ik kreeg Corona en mijn opa overleed plots. Alles bij elkaar was het veel, teveel (als ik eerlijk ben). 

Angstige stilte

Mijn vader werd ziek. Het feit dat die verward was en een hoge bloeddruk had, maakte me ongerust. Ik wist niet wat die had, maar wel dat het niet goed was. Hij moest per direct naar het ziekenhuis en ik ging mee. Het bracht me terug naar 2002, het moment dat mijn moeder ziek werd. In een flits herbeleefde ik haar ziekte en overlijden. Het zal toch niet weer he…Terwijl ik daar midden in de nacht naast zijn bed zat, had ik het zwaar. De angst om hem kwijt te raken, de herinneringen aan mijn moeder, de piepjes, kabels en vieze ziekenhuislucht. De arts kwam. Gelukkig hij heeft geen beroerte. Ik zuchtte van opluchting. Wat die wel heeft is een darmperforatie, maar we zijn op tijd, dus hij is buiten levensgevaar, wederom zuchtte ik van opluchting. Hij word met spoed geopereerd, aan de antibiotica gelegd en nauwlettend in de gaten gehouden.

Positief nieuws

Mijn vader verbleef uiteindelijk een volle week in het ziekenhuis. Twee dagen na zijn thuiskomst werd ik snotterig. Ik was al twee keer gevaccineerd en super voorzichtig, maar met mijn vader in gedachte, besloot ik me toch maar even te laten testen. Helaas, Corona. Het begon mild met een verstopte neus, wat hoofdpijn, en een loopneus. Dus ik bleef doorwerken. Tot ik steeds benauwder werd en uiteindelijk lag ik de gehele dag op bed en kreeg pufjes, neusspray en een 14 daagse prednison kuur.

Geen gehoor

Terwijl ik op bed lig te herstellen van mijn Covid infectie, zie ik dat ik diverse oproepen heb gemist. Slecht nieuws, opa is overleden. Het nieuws gaat bij mij door merg en been. Mijn opa was mijn beste vriend en nu is die ineens dood. Ik wilde naar hem toe, maar dat kon niet. Eerst contact met de GGD. Zijn verlies raakt me en ik kreeg het steeds benauwder van de emoties.

Even offline

Alles bij elkaar was het veel, teveel (als ik eerlijk ben). De angst, onzekerheid, ziekte en het verdriet. Ik ben daarom dus even offline geweest. Noodgedwongen om mijn rust te pakken, te herstellen van Corona en om er voor mijn familie te kunnen zijn. De Uitvaart is geweest en langzaamaan probeer ik te herstarten. Langzaam omdat ik nog niet volledig ben hersteld van corona, omdat mijn vader opnieuw ziek is geworden en omdat mijn opa’s verlies me veel doet. Troost en rust haal ik uit mijn ervaring dat ik weet dat alles altijd goed zal komen en de de mensen die ik ben verloren misschien wel meer onderdeel zijn van mijn leven dan de mensen die er nog zijn. Mijn  moeder, mijn oma, mijn opa en nu mijn andere opa. Allemaal zijn ze bij me, in gedachte en in mijn hart. Hopelijk is alles snel weer rustig en mijn vader weer gezond. Het is tijd voor “echte” stilte, rust in ons gezin.

“Ga nooit weg zonder te groeten, ga nooit heen zonder een zoen.
Wie het noodlot zal ontmoeten, kan het morgen niet meer doen.
Loop nooit weg zonder te praten, dat doet soms een hart zo pijn.
Wat je ‘s morgens hebt verlaten, kan er ‘s avonds niet meer zijn.”

-Toon Hermans –

Liefs,