Bianca is een vrouw wiens leven is gekenmerkt door verlies, maar die desondanks een inspirerend voorbeeld van veerkracht en hoop biedt. Ze deelt ons haar verhaal, van een gewelddadige jeugd en het vinden van haar ultieme liefde tot het opbouwen van een gezin en het verliezen ervan. Ze biedt inzichten in hoe ze haar verleden heeft leren accepteren en een nieuw leven heeft weten op te bouwen.
Jeugdzorgen
Bianca was nog maar een klein meisje toen ze voor het eerst werd geconfronteerd met de harde wereld. Haar leven leek een opeenstapeling van verlies en pijn. Geboren in een gezin dat werd getekend door geweld, voelde ze zich nooit echt veilig. Al op haar derde werd ze gediagnosticeerd met jeugdreuma, wat haar beperkte in haar ontdekkingstocht door het leven. Toen ze vier was, scheidden haar ouders, en het leven leek er niet beter op te worden want op haar tiende werd haar moeder getroffen door melanoomkanker, waar ze vijf jaar later aan bezweek. Nadat haar moeder overleed bleef Bianca achter bij haar stiefvader, die haar gedurende het ziekbed van haar moeder en na het overlijden seksueel misbruikt.
“Mijn thuissituatie werd onhoudbaar. Ik was er niet meer veilig en dus werd ik uit huis geplaatst.“ Haar verliezen droegen zoveel meer verlies met zich mee dan alleen het verlies op zichzelf. Ze miste belangrijke ervaringen zoals het ontdekken van de wereld als kind, het ontwikkelen van haar eigen identiteit als puber, en het ontdekken van haar seksualiteit op haar eigen tempo.
Op haar zeventiende besluit ze dat het genoeg is. Ze wilde haar verleden niet langer haar toekomst laten bepalen en besluit aan zichzelf te werken. “ Mijn verliezen moesten een plek krijgen in mijn leven en dus zocht ik hulp om te leren omgaan met gevoelens als schuld en lichamelijke reacties. Dit bracht me bevrijding en hielp me een nieuw leven op te bouwen.” Terwijl ze leerde omgaan met haar emoties en haar lichaam, voelde Bianca zich bevrijd van de ketens van haar verleden. Ze gaf haar verliezen een plek in haar leven en werkte hard om een nieuw, beter leven voor zichzelf op te bouwen. “Ik wilde niet langer terugkijken met spijt en de gedachte “had ik maar…”.” Bianca’s moed en doorzettingsvermogen hielpen haar om de pijn en het verlies uit haar verleden te overwinnen. Hoewel ze veel had meegemaakt, wist ze stap voor stap een nieuw leven op te bouwen waarin ze haar eigen weg kon gaan bewandelen, vrij van de schaduwen die haar ooit hadden achtervolgd.
Verliefd
Het gaat beter met Bianca. De hulp die ze heeft gekregen heeft haar weer open kunnen stellen voor vertrouwen in de mensheid, liefde en zelfs “de” liefde. “Ik ben zeventien jaar als ik Paul leer kennen. Iemand met enorm veel geduld. Geduld met mij en mijn gevoelens. Hij accepteerde mijn verleden en respecteerde mijn tempo.“ De twee worden verliefd en krijgen een relatie.“ Paul blijkt de liefde van haar leven. “Samen werden we volwassen en beleefden we alle eerste keren. We studeerden af, hij als IT’er, ik als leerkracht, we gingen samenwonen, kochten een huis, trouwden en werden ouders van twee prachtige dochters.“
Op een zomerdag stroomt haar hart over van geluk. “Ik keek door de wimpertjes van mijn jongste dochter naar mijn man en onze oudste dochter in het zwembad: Mijn leven is eindelijk goed zo, dacht ik. Mijn reuma is onder controle, alle trauma’s uit mijn verleden hebben hun verdiende plekje gekregen, ik ben getrouwd met de liefde van mijn leven en ben moeder van twee geweldige dochters. Zo wil ik wel oud worden. En waarom ook niet? Ik heb mijn portie inmiddels toch wel gehad! “ Maar dan….slaat het noodlot opnieuw toe.
Vage klachten
“Paul had al een tijd last van vage klachten. Hij had hoofdpijn, was overprikkeld en erg gestrest. Ik maakte me daar weinig zorgen over, want ik herkende de klachten van twee jaar eerder. Toen onze oudste dochter net geboren was en we ook nog niet doorsliepen, was Paul in afwachting van een nieuwe baan. Ook toen had hij hoofdpijn, was hij prikkelbaar en gespannen.” De klachten waren dus erg herkenbaar voor Bianca. “ Ik ging ervan uit dat het nu hetzelfde was als toen en het wel goed zou komen zodra hij ook nu weer zijn nieuwe contract zou ontvangen.” Wel blijkt er een verschil te zijn met twee jaar eerder. Paul heeft dit keer ook nog last van dubbelzicht. “Loyaal als hij was naar zijn werkgever, ging hij toch iedere dag naar zijn werk. Maar Paul zijn contract werd niet verlengd. “We maakten een afspraak bij de huisarts om een burn-out vast te laten stellen, om zich vervolgens te mogen ziekmelden bij zijn werkgever. Maar de huisarts vertrouwde het niet, met name door het dubbelzien. Hij stuurde ons direct door naar de neuroloog, waar we een dag later al terecht konden. Achteraf gezien best vreemd, want je kunt niet zomaar binnen een dag bij een specialist terecht, behalve als er noodzaak toe is. Maar wij gingen er onbezonnen en naïef in. “Dan ben je nagekeken en is tenminste het één en ander uitgesloten.” Paul en Bianca, hebben geen idee van wat er speelt en denken tot dan nog steeds dat er niets aan de hand is. “Zelfs toen de neuroloog zei: “Ik wil je even in de scan hebben, loop maar door en kom maar terug als je klaar bent,” bleven we kalm.“ Maar die innerlijke rust vergaat ze snel. “Een kwartier na de scan, laat de neuroloog ons weten dat het niet goed zit.” Paul blijkt een tumor in zijn rechterhersenhelft te hebben en die moet er zo snel mogelijk uit. “Ze wilde hem gelijk in het ziekenhuis houden. Ik weet nog dat ik 100.000 emoties voelde en 1.000 gedachten in mijn hoofd om voorrang vroegen. Tegelijkertijd was ik sprakeloos en kon ik geen woord uitbrengen. Ook Paul zuchtte alleen maar.” Razendsnel moest er van alles worden geregeld. “ Ik had onze jongste bij me, omdat ik haar nog borstvoeding gaf. De oudste was bij opa en oma, in de veronderstelling dat we bij de oogarts waren, om te horen waarom papa ondanks zijn nieuwe bril, toch slecht bleef zien.” In overleg met de neuroloog besluiten ze om de opname niet die dag maar de dag erna te starten. Eenmaal thuis aangekomen bellen ze zijn ouders en vrienden met het slechte nieuws. ” Ik weet nog goed dat ik ze met met trillende stem belde, ik wist immers wat dit slechte nieuws voor impact zou hebben. Het was immers ook hun zoon, broer en vriend. Ook lichtte ik meteen ons oudste dochtertje (die toen 2 jaar was) in. En eigenlijk ging dat nog het meest vanzelf. Vanuit een tweede natuur betrok ik haar met zorgvuldig gekozen woorden, aangepast aan haar niveau, overal bij, gedurende het hele ziekteproces, elke nieuwe fase opnieuw. Alsof al mijn verlieservaringen uit het verleden ervoor zorgden dat ik wist hoe ik het níet wilde aanpakken met mijn meiden. Maar tegelijkertijd, door al mijn kennis uit opleidingen en ervaringen uit het onderwijs, wist ik hoe ik het aan moest pakken met mijn kinderen. Ik had zelfs een eindwerkstuk geschreven rondom ‘Rouw en Verlies bij kinderen’, niet wetende dat ik dit ooit bij mijn eigen kinderen zou moeten gaan toepassen. Al is iets weten als professional heel wat anders dan het doen als moeder. Toch, door die twee te combineren en aangestuurd door mijn zeer ontwikkelde intuïtie, kon ik mijn gezin geven wat het nodig had: vanuit liefde en geborgenheid betrok ik in alle openheid iedereen overal eerlijk bij, zowel familie als vrienden, maar vooral juist de kinderen. Een dag ingevuld met structuur zorgde voor houvast, veiligheid en voorspelbaarheid. Al miste ik mijn oude leventje ontzettend! “
De laatste reis
Na twee operaties, dertig bestralingen en negen chemokuren gingen we, met toestemming van de dokter, nog één laatste keer met zijn viertjes op vakantie naar Griekenland. Nog één keer samen herinneringen maken, was de gedachte. Want dat dit eindig was, hadden we wel in de gaten. Paul liep steeds slechter en viel vaak. Waar we eerst nog de schuld gaven aan zijn onhandigheid en het donker, konden we nu niet meer ontkennen dat dit gerelateerd was aan zijn ziekte.” In overleg met de chirurg besluiten ze om te stoppen met de chemo. “Zelfs al zou hij de twaalf chemokuren afmaken, het gaf geen garantie op een maandenlang leven.”
“Tijdens onze laatste reis ging Paul per dag achteruit, hij kon amper nog lopen (zelfs niet met een rollator) en bleef op een gegeven moment de hele dag in bed liggen. Ik kreeg amper nog contact met hem en zag dat hij zich beplast had. Ik wist, Dit is foute boel. Het enige wat ik nog wilde was naar huis toe.” Dat hij al zó snel zou inleveren, had niemand verwacht. “Ik nam de meiden bij me en vertelde, ook nu, eerlijk wat er aan de hand was: “Papa is echt heel erg ziek nu en dit komt door het bolletje in zijn hoofd dat nu echt overal tegenaan zit te duwen. Papa heeft in bed geplast, ik ga hem verschonen, daarna zal ik regelen dat we naar huis kunnen.” Onder het toeziend oog van twee giechelende meiden waste en verschoonde ik Paul.“
Extra tijd
Het gezin wilde graag naar huis maar dat bleek nog lang niet zo gemakkelijk. “Paul lag in coma, zei de dokter. Dit nieuws was afschuwelijk en mooi tegelijk. In Griekenland doen ze er namelijk alles aan om je bij bewustzijn te krijgen. Waren we nu in Nederland geweest, dan hadden ze hem al laten gaan. Hierdoor hebben we samen nog één week extra gekregen en alles tegen elkaar kunnen zeggen wat we wilden zeggen. Ook de kinderen kregen hierdoor nog extra knuffeltijd.” Het gezin kan naar huis maar de tijd samen in hun eigen huis is slechts van korte duur. “Eenmaal thuis blies hij, twee dagen later, in ons bijzijn, zijn laatste adem uit.” Paul heeft uiteindelijk vijf jaar lang tegen de ziekte gevochten.
Vier waardevolle tips van Bianca
Wees open en eerlijk naar je kinderen
Als jonge ouders wil je je kinderen het liefst beschermen tegen oneerlijke situaties. Je wilt ze zo lang mogelijk kind, onbezonnen en onbevangen laten zijn. Toch bescherm je ze meer als je ze overal bij betrekt. Kinderen voelen van alles aan, ook als je ze niets zegt. Wat dan gebeurt, is dat ze hun eigen waarheid bedenken, omdat ze deze bladzijde van dit hoofdstuk toch ingevuld willen zien. Deze waarheid is vaak nog erger dan de werkelijkheid. En nog erger, ze kunnen deze gedachten met niemand delen; ze doen dit alleen, en dat is ontzettend eenzaam en beangstigend. Ze kunnen dit hoofdstuk nooit afsluiten omdat er een pagina ontbreekt. Door ze wel vanaf het begin overal bij te betrekken, zorg je voor veiligheid en geborgenheid. Je doet het sámen. Het rouwproces wordt meteen in gang gezet. Uiteindelijk kunnen ze zelfs dit hoofdstuk afsluiten, omdat er geen gaten zijn.
Betrek je vrienden en familie in je rouwproces
Betrek je vrienden en familie overal bij en vraag hulp. Ze willen weten hoe het met je gaat en willen je graag helpen; je bent ze niet tot last. Als jij hen op de hoogte houdt, weten zij waar ze aan toe zijn, of ze het onderwerp kunnen aansnijden en krijg jij de hulp die je nodig hebt. Maar ondertussen ben jij degene die bepaalt en sta jij in control.
Laat je gevoelens toe
Laat je gevoelens toe. Alle gevoelens en emoties bij dit verlies zijn normaal. Ze mogen er zijn. Dit gebeurt juist omdat je zoveel van degene hebt gehouden. Je moet wennen aan de nieuwe situatie; je brein moet letterlijk gaan leren dat hij/zij er niet meer is. Je moet opnieuw gaan leren leven met het gemis van je dierbare en je leven gaan vormgeven zonder hem/haar. En dat proces is keihard werken en dodelijk vermoeiend. Neem daarom de dag zoals hij komt, met eventueel alle tegenslagen die zich die dag voordoen. Je kunt immers niet nu al anticiperen op hoe je je straks, morgen, volgende week of maand eventueel zal voelen.
Vraag om hulp
Vraag hulp bij het brengen en halen naar school en clubjes van de kinderen. Ook aan die moeder waar je geen koffie mee drinkt, maar die wel haar kinderen op tijd op dezelfde school als die van jou moet hebben. Zorg voor structuur in je dag. Zorg voor ‘me-time’. Je lost de rouw niet op, maar het geeft je wel grip op de situatie, waardoor je energie hebt voor jezelf en je rouwproces.
Bianca besluit om haar verlies-ervaringen om te zetten in de kracht om gezinnen in rouw te steunen bij hun verliesproces en werkt nu als rouwcoach. Meer weten over Bianca Krol of haar begeleiding als Rouwcoach? Kijk dan eens op haar site