Het verliezen van een kind is tegennatuurlijk en gaat gepaard met intense gevoelens en emoties. De band tussen ouder en kind ontstaat immers al tijdens de zwangerschapsperiode. Zeker de moeders, die hun kindje in de buik voelen bewegen, bouwen al snel een liefdesband met het kind. De band tussen ouder en kind is daarom zeer uniek, bijzonder en intens. Maar wat als deze band abrupt wordt verstoord door een miskraam, stilgeboorte of complicaties bij de geboorte? Hoe ga je als ouders om met zo een heftige gebeurtenis?

Unieke band

Van alle connecties die we als mens in ons leven maken is de band tussen ouder en kind het meest uniek en sterk. Zelfs als die band om welke reden ook verstoord raakt en voor je gevoel niet meer liefdevol te noemen valt, blijft de band bijzonder en uniek. Al tijdens de zwangerschap ontstaat er namelijk een band tussen ouder en kind. Zeker bij de moeders die het kindje dragen en het kindje voelen bewegen. Maar ook de trotse vaders die af en toe aan de buik luisteren of de kinderkamer in orde maken bevinden zich op een roze wolk en zien uit naar hun kindje. Al ontstaat de “echte” verbondenheid tussen vader en kind, in tegenstelling tot de moeders die het al tijdens de zwangerschap sterk voelen, veelal pas met de geboorte van hun zoon of dochter.

De roze wolk

Vanaf het moment dat je ontdekt in blijde verwachting te zijn van jullie kindje heb je slechts drie basis-wensen:

1. Een voorspoedige zwangerschap en bevalling
2. Een gezonde baby
3. Een veilige en liefdevolle toekomst als gezin.

Als ouder heb je circa negen maanden de tijd om je voor te bereiden op de komst van je kind. Die tijd is nodig voor het voelen van de verbinding met het kind, voor het regelen van praktische zaken als bv. de kinderkamer en is ook de tijd waarin je als ouders fantaseert over een toekomst samen. Van een toekomst als gezin. Je ziet uit naar zijn of haar komst en het opvoeden en begeleiden van het kind. Je bevindt je op een roze wolk vol liefdevolle gedachten over je dochter die haar eerste stapjes zal gaan zetten, je zoon die samen met de zoon van je vriendin naar school zal gaan of hoopt dat je kind in jouw voetsporen zal treden. We fantaseren over hem of haar, over zijn of haar toekomst en de toekomst van het gezin in zijn geheel. Kortom; al vanaf de zwangerschap ben je bezig met de toekomst.

Van roze wolk naar gitzwart

Maar dan ineens, gaat alles mis. De zwangerschap wordt vroegtijdig verbroken, er treden complicaties op en het kindje overlijdt. Van het één op het andere moment wordt je van de roze wolk afgegooid en beland je op een donkere wolk met uiteenlopende vormen van emoties. Je verliest de baby, maar dat is slechts een deel van het verlies. Met het verliezen van jullie baby verliezen jullie ook jullie dromen en de verwachtingen die jullie voor dit kindje en het ouderschap in gedachte hadden.

Misschien voel je je als moeder wel schuldig omdat je een keer ergens tegenaan bent gelopen, misschien voel je je als vader wel machteloos omdat je niets voor je vrouw of kindje kunt doen. Maar ook gevoelend van leegte, onbegrip en verdriet zullen de overhand nemen.

Rouwen om het verlies van je baby

Sommige mensen begrijpen niet waarom je zo geraakt kunt zijn door het verlies van een kindje die je voor hun gevoel nog helemaal niet kende. Laat die mensen dat lekker denken. En luister daar aub niet naar. Wij weten wel beter. Jouw identiteit hangt samen met die van jullie kindje voldragen of niet, vanaf dag één van de zwangerschap is dit een gegeven. Dat zal niemand anders behalve jullie begrijpen. Er zijn geen regels hoe je moet rouwen en er is ook geen sprake van een goede of foute manier. Het belangrijkste is om uw eigen weg te blijven volgen. Niemand rouwt op dezelfde manier.

Hoe ga ik verder na verlies van mijn baby

Wees je bewust van het feit dat niet iedereen in je omgeving zal begrijpen hoe je je voelt. En dat dit zo nu en dan tot ongemakkelijke gesprekken en/of momenten kan leiden. Houdt er ook rekening mee dat niet iedereen de impact van jouw/jullie verlies zal begrijpen en men soms onbewust en onbedoeld pijnlijke opmerkingen zal maken. Neem hen dat niet kwalijk, niet iedereen heeft het vermogen om zich in een ander in te leven. En met zo iets intens als het verliezen van jullie kindje, is dat nog moeilijker.

Hoe zorg je dat je verder kunt met je leven?

Terug naar het werkende leven;

• Laat op je werk weten wat er is gebeurd. Misschien wist men niet eens van je zwangerschap, misschien wachten ze je op na de zwangerschapsverlof vol balonnene en cadeaus. Door op je werk te laten weten wat er is gebeurd, voorkom je ongemakkelijke situaties bij terugkeer op de werkvloer.
• Ga in gesprek met je leidinggevende of directe collega(‘s). Leg uit wat er is gebeurd. Dit hoeft echt niet tot in detail. Maar door aan te geven wat er is gebeurd, creeer je begrip voor wanneer je in gedrag mogelijk anders bent als tevoren. Als je dit niet doet en hij of zij weet niet van je verbroken zwangerschap krijg je mogelijk opmerkingen die je liever niet hoort.
• Geef aan aan wat je nodig hebt. Vrije dagen? Een luisterend oor van het vertrouwenspersoon of een nieuw project. Door aan te geven waar je behoeften liggen kan de terugkeer naar het werk vergemakkelijkt worden en het herpakken van het werk ook.

Vrienden en familie;

• Geef familie en vrienden aan waar je behoefte aan hebt. Wat heb je nodig? Wat verwacht je van ze? Door het te benoemen help je hen om jou beter te leren begrijpen en helpen. Dat is prettig voor jou en voor je omgeving.
• Heb je behoefte om leuke dingen te doen? Doe het! Bel een vriend of vriendin en ga erop uit.

Voor jezelf en je partner;

• Probeer met elkaar in gesprek te gaan en blijven over jullie verlies. Door met elkaar te spreken blijf je met elkaar in verbinding. Ook weet je zo van elkaar waar de wensen en behoeften liggen en dat zorgt voor een sterke connectie. Iets dat juist heel fijn zal zijn na het gemis van jullie baby.
• Vinden jullie het moeilijk om met elkaar in gesprek te zijn of blijven? Stel dan voor om beide een dagboek bij te houden en deze aan elkaar te laten lezen als de tijd hier rijp voor is.
• Kijk samen of er behoefte is aan een gedenkplekje thuis of elders. Een plekje waar je je terug kunt trekken op de momenten dat die behoefte er is. Het hoeft echt niet direct een kamer te zijn. Het kan heel subtiel en klein zijn. Denk bijvoorbeeld aan een fotohouder met ruimte voor een foto, kaarsje en/of bloemen bijvoorbeeld.
• Overleg met elkaar wat jullie met de babykamer willen gaan doen. Hoe zie jij dit voor je? Hoe ziet je partner dit voor zich? Probeer hier samen een weg in te vinden.
• Kijk of je samen misschien nieuwe rituelen kunt bedenken om jullie kindje in ere te houden.
• Noem zo nu en dan de naam van je kindje, als je die behoefte voelt. Je hoeft je hier niet voor te schamen of aan te passen. Het is jullie kindje en dus moet de naam gewoon genoemd kunnen worden.
• Wees je bewust van het feit dat je kind altijd onderdeel van je leven zal blijven. Je zult het verdriet altijd voelen je leert er alleen mee te leven door het in je leven te verweven

Voor extra ondersteuning;

Ooit gehoord van lotgenotengroepen voor ouders die een kindje moeten missen? Zowel Nederland als Belgie kennen diverse instanties die zich hierop richten

• Vereniging OOK (ouders overleden kinderen)
• Stichtingen nooit voorbij
• Stichting lieve engeltjes
• Stichting Felice
• Stille levens – Stichting Kenniscentrum babysterfte

Bovenstaande stichtingen zijn instanties waar je terecht kunt voor vragen, informatie en/of een luisterend oor. Je vindt ze in de stichtingen-lijst elders in de app. Meer behoefte aan één op één contact met een ervaringsdeskundige? Kijk dan eens bij de rouwspecialisten elders in de app. Voer je postcode in en kom in contact met een rouwcoach / specialist in de buurt. Soms is het immers eenvoudiger om met iemand die wat verder van je af staat te over je gevoelens en emoties te spreken.