🕰️ Het is 2003 en bijna zomervakantie…
Ik zit in mijn eindexamenjaar en heb net mijn VMBO-diploma gehaald.
Een paar maanden eerder, in de kerstvakantie, overleed mijn moeder plotseling.
De wereld draaide door, ik maakte mijn examens, slaagde.
Maar waar anderen toeleefden naar de lange zomervakantie, voelde ik vooral leegte.
Dus in plaats van vakantie voorpret, wachtte mij een eerste zomervakantie zonder haar en een eerste verjaardag zonder haar.
Ook zag ik een nieuw schooljaar in zicht, met andere klasgenoten, nieuwe leraren, en een jaar op een hoger niveau. Kon ik dat wel aan?
Ik bleef op dezelfde school, want ik ging door naar de havo, maar mijn vertrouwde basis viel toch langzaam uit elkaar.
Vriendinnen gingen naar andere scholen. En hoewel ik de meeste nog zou blijven zien (omdat die op het HAVO en VWO zaten) voelde ik me in die weken regelmatig angstig.
Ik had het geluk van een warm vangnet bestaande uit een liefdevolle familie en fijne vriendinnen. En toch was er dat gevoel van angst. Angst voor nieuwe verliezen.
Het verliezen van mijn structuur en houvast, van de veilige omgeving van leuke klasgenoten en leraren.
Wat school in die periode deed?
Helemaal niets!
Waar ik kort na het overlijden van mijn moeder, twee lieve kaartjes ontving. Eentje van meneer Stroes en eentje van mevrouw Damen, bleef het nu stil.
Muisstil…
Heel anders als in de periode direct na haar overlijden, wat slechts 6 maanden daarvoor plaatsvond. Want toen waren die twee kaartjes precies genoeg om me gezien te voelen. Sterker nog, je ziet ze terug in de afbeelding bij dit bericht, want ik heb ze dus bewaard 😉.
Ik vond het een mooi voorbeeld om te delen. Om te laten zien dat het niet ingewikkeld hoeft te zijn om er voor een leerling in rouw te zijn. De kaartjes zijn klein in gebaar, maar groots in hun betekenis.
Ik dacht daaraan toen ik mijn nieuwste artikel schreef. Over hoe je als onderwijsprofessional iets kunt betekenen in die stille weken voor de zomer en deel mijn tips graag met je, in de hoop dat je een rouwende leerling nu een kaartje, een vraag of een moment van oprechte aandacht zult bieden.
En of je nu mentor, vakdocent, intern begeleider of schoolleider bent, de kans is groot dat er in jouw klas of school iemand zit voor wie de komende vakantie minder vrijheid, en vooral meer gemis betekent. Leer van dit bericht en maak het verschil!
Benieuwd naar mijn tips? Je leest ze hier👉 6 tips voor leraren: hoe bied je steun aan rouwende leerlingen in aanloop naar de zomervakantie.
En of je nu mentor, vakdocent, intern begeleider of schoolleider bent, de kans is groot dat er in jouw klas of school iemand zit voor wie de komende vakantie minder vrijheid, en vooral meer gemis betekent. Leer van dit bericht en maak het verschil!
En dat hoeft dus niet groots te zijn, zolang het maar oprecht is.
Ken je iemand in het onderwijs voor wie dit herkenbaar of helpend is? Deel dan gerust deze blog.
Want wat voor mij in 2003 voelde als een gemiste kans, kan vandaag, bij een ander rouwens kind, het begin zijn van écht gezien worden.
Fijne vakantie allemaal!
Liefs,
