Het leven staat bol van keuzes. Van kleine dagelijkse beslissingen tot grote, levensveranderende keuzes. Onlangs realiseerde ik me dat ik op een belangrijk kruispunt sta, geconfronteerd met meerdere paden die zich voor me uitstrekken, elk met haar eigen beloften en uitdagingen. Elk pad roept, maar welke te volgen?

In deze tijd van zelfreflectie en onduidelijkheid wend ik me vaak tot mijn naasten voor advies en troost. Maar wat als de schouders, waarop je zou willen leunen, er niet zijn? Wat als de stemmen, die je nu juist zou willen horen, voor altijd stil zijn geworden…

De weloverwogen beslissing

Elke keuze die ik maak, probeer ik weloverwogen te nemen. Soms zelfs zo overwogen dat ik mezelf langere tijd in de weg kan zitten. Ik neem beslissingen aan de hand van eerdere ervaringen, overtuigingen en soms de meningen van anderen. Momenteel is het weer zover. Ik moet weer een paar belangrijke en eveneens moeilijke beslissingen nemen. Beslissingen die ik niet van de één op de andere dag kan of wil maken.

Ik staar naar de paden voor me, elk met zijn eigen unieke uitdaging en kansen. Ik omschrijf de voor en tegenargumenten voor mezelf op papier. De ene belooft mij tijd en ruimte, de andere creatieve voldoening, weer een andere een duurzame toekomst. Maar waar doe ik goed aan? Wat moet ik kiezen? Zou het makkelijker zijn geweest als ik mijn twijfels, angsten en ambities met mijn overleden moeder, opa’s en oma had kunnen delen? Zou ik dan eerder een keuze hebben gemaakt en nu meer rust in mijn hoofd hebben ervaren?

Het gemis van delen

Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik de gesprekken met mijn moeder en grootouders momenteel erg mis, gesprekken waarin woorden van wijsheid en liefde werden uitgewisseld. Ik mis de bemoedigende knikjes, de geruststellende knuffels en zelfs de goedbedoelde en tevens frustrerende waarschuwingen. Ik mis het gevoel van vertrouwen dat wat ik ook koos, ik geliefd en gesteund zou zijn. Ik mis de ervaringen van hoe zij terugkijken op hun keuzes. En in deze momenten van eenzaamheid en onzekerheid, herinner ik me toch ook de lessen die ze me hebben geleerd. 

Waar doe ik goed aan?

Terwijl ik op een belangrijk kruispunt in mijn leven sta, laat ik mijn gedachten afdwalen naar de herinneringen en wijsheid van hen die ik mis. Misschien kan ik niet rechtstreeks hun advies inwinnen, maar ik kan me wel laten leiden door de waarden en principes die ze me hebben bijgebracht. Hun stemmen mogen dan wel zwijgen, maar hun invloed blijft altijd. Ze hebben me kracht, moed en vastberadenheid bijgebracht. Want, hoewel ik dit pad alleen moet bewandelen, draag ik de liefde en wijsheid van degenen die ik mis met me mee, bij elke stap die ik zet.

Dus hier sta ik, op het kruispunt van het leven, klaar om een keuze te maken. Niet alleen, maar begeleid door de herinneringen en liefde van degenen die er niet meer zijn en gelukkig ook in gezelschap van de mensen die er nog wel mogen zijn. Ik ben benieuwd naar welk onbekend pad ik zal gaan bewandelen en troost mezelf met de gedachte dat welk pad ik ook kies, ik altijd van het pad kan wijken. Misschien zouden ze me dat wel verteld hebben, wie zal het zeggen…Ik trek alvast mijn wandelschoenen aan 

Voor iedereen die zich hierin herkent

Het gemis van dierbaren is een last die velen van ons dragen en het is een gevoel dat woorden vaak niet volledig kunnen uitdrukken. Maar in die stilte van gemis liggen ook de lessen, de liefde en de herinneringen die onze dierbaren hebben achtergelaten. Laat hun wijsheid, hun liefde en hun herinneringen je leiden, zelfs als het pad onzeker lijkt. Jij bent nooit echt alleen, want de voetafdrukken van degenen die je mist, lopen naast de jouwe, bij elke keuze en elke stap die je zet.